l. u. b.* (wiersz)

Witaj! "na prawdę" piszemy łącznie, twój tekst wydaje mi się za bardzo przegadany, zastawiłbym się nad inną wersyfikacją... ja bym tu chrupnął coś lub przełamał na pół ;) Pozdrawiam

a widzisz, wcześniej mi mówiono o zbyt krótkim mym pisaniu. Nie dogodzisz najwyraźniej. A przegadany? W sensie podwaja Ci się obraz który chcę przedstawić?
Dzięki za wpis, widzę, że Ciebie nie trafił duch tego wiersza.

póki co powiem tylko, że ... chociaż lubię kombinacje, to ... przypis do tytułu, chociaż zrozumiały potrzebą, uważam z zbędny... To chyba zamiast "dopełniać, wyjaśniać", albo ... nawet waląc zamierzonym "wręcz przeciwnie", przegaduje całość (według mojego mnie-

-mania).

wrócę tu jeszcze, bo ... ;-) gra na "lub" i "lubieniu" homonimuje mi się imperatywem i dawaniem wyboru, więc póki co wybieram się do siebie, ale ... czuję imperatyw by mnie tu jeszcze przyciągło. Tylko autorka winna pokazać zdecydowanie... w lubach;-P

kropki są fajne, ale ... ;-)
kropka jest jak puenta;-)
a kropki???

(Kombinuj kobito kombinuj;-P

aha;-) i "zczerwoniałego" mi trochę zgrzyta... raczej nie atutem;-)

czyli co, przeciętny czy słaby?

póki co czekam;-) będziesz gotowa;-) dowiem się;-)

Witaj
Mnie zadawala, szczególnie to:

...dłonią rozetrzyj policzek wyprostuj palce
i strzel w mordę mojej esencji...

zarąbiste.

Pozdrawiam.

Arku, przemyślałam wiersz i jest on skończony. Gdybym umiała go zmienić tak by był lepszy pomimo, że sama widzę co mi się nie podoba, to bym go tutaj nie wywieszała :o)
jeśli chodzi o przypis to nie jest on esensją wiersza, jest wytłumaczeniem tytułu, ma coś wspólnego z wierszem, który opowiada o wiele bardziej skomplikowaną historię. Kwestia jest taka czy umiałam narysować historię tak, że ją widać czy nie. To jest owo clue po które przyszłam.

strzał w mordę jest jak dla mnie najlepszy, poza tym nic nie widzę

"z sadu/ istoty potęgi symboliki obrazu" trochę za dużo tych rzeczowników na raz, co powoduje bardziej takie skoki po słowach i rozproszenie, niż motywację do kontynuacji czytania.


"proszę weź trochę
siebie ze mnie już nie zniosę
tulenia słomianych strachów" - jak dla mnie jest to najlepszy moment tekstu, w tym obrazie niesiona jest emocja, która wyraża więcej niż kombinowanie z szykiem, czy wstawianie słów typu "istota", "esencja" - one swoją drogą niosą znaczenie, kiedy zostają zdefiniowane. tutaj trudno to dostrzec.

I teraz próbuję ogarnąć całość, i tak myślę, że te jeże niekoniecznie są takie istotne, że lepiej byłoby się skupić na tym jabłku - tylko nie przez to nagromadzenie rzeczowników, a zobrazowanie symbolu. Bo odwrót, umiejscowienie podmiotu wewnątrz jabłka - powiedzmy wewnątrz grzechu, w obliczu relacji dwojga ludzi nabiera sensu.

Bardziej skup się na tym, co chcesz przekazać i zastanów się, czy wszystkie elementy idą w tym samym kierunku, czy są w tym tekście tylko dlatego, że powstała w twojej głowie pewna fraza i szkoda ci ją wyrzucić (ja tak mam często). Trzeba się posilić ze sobą.

jabłko jest w trzeciej, w pierwszej jest groteska tego, że uczymy dzieci jakichś totalnych(to, że jeże noszą owoce na igłach) głupot które wyznaczają to jak myślą potem dorośli - to jest ten obraz. Ale widzę, że nie widać. Dobry czy nie dobry? bo trochę za długo mi przyszło tu wisieć.

Dobry czy niedobry? Myślę, że "niczego sobie" - bez względu, na jaką ocenę pada to sformułowanie, myślę, że jest najodpowiedniejsze. Bez pierwszej strofoidy i esencji byłby pewnie lepszy. Ale to twój tekst i twój wybór, co w nim jest.

Dzięki, czyli przez ten rok poszłam do przodu. To dużo.

To dużo znaczy, już trochę inaczej postrzegam poezję. Za poświęcony czas niech Bóg w dzieciach wynagrodzi ;)

A wypluj to!

Praca nad sobą i tekstami zawsze prędzej czy później przynosi jakieś efekty ;)