maria luiza (wiersz)
KoniqMorsqui
maria luisa
ranek się ranił śmiertelnie
brocząc niemocą
wkroczyłem prosząc o herbaty łyk
lecz ty choć zatrudiono cię w cafe ole
potrafić nie przyrządziłaś jej i jakże ulegle
na dodatek
mnie spieszno było w oczach miałem
wiatr
a ty mi amore mio zaśpiewałaś
w nieznanym bliżej języku
ledwo wszedłem ciwkadr
(odwrotnością jesteś jeża
i jako kulka skomplikowanaś
amoralne tremole twe wewnętrzne grają organy
duchowym jesteś
łącznie z dżinsami
origami)
a teraz przestań już znad sernika
odganiać złote cielce pszczół!
na stół padnij bez zmysłów
i
o,
na twych kolanach, mym nosie,
co w ciepło się wciska
jak prosię, w którym to cieple
pieczara, gdzie złote rączki miłości
robią mi kuku, śnij
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się
"ciwkadr" - a to tak łącznie ma być?
Ja tak radzę na początek pozbyć się zaimków, zwłaszcza forma twych/twe jest już przestarzała i psuje tekst. Wszelkie niemoce, inwersje też nie wyglądają najlepiej.
Podoba mi się natomiast specyficzne poczucie humoru, bo tego tekstu nie można odbierać "na serio", podmiot mruga okiem, coś w stylu: pokrzyczę na ciebie, ale chodź się przytulić ;)