zapiski nie tak ważne (wiersz)

moje serce
jest szkatułeczką głuchą i naiwną
wciąż zamkniętą na spusty

dookoła niej i na wprost zatrzaśniętą
mekką biedaków skazańców głupców
wokół płot przewiązany szalikiem z bluszczu
bo na dumne mury mi jeszcze za młodo

ale to serce
jest też jaskółeczką
żywą dorodną świadomą
zamkniętą w glinianej chatce
martwi się o siebie
i nikt nie martwi się o nią
choć to boli
gdy stuka o ściany próbując przebić się
na zewnątrz albo chociaż wpuścić promyk słońca
w zmurszały kąt i nadać życie

zdębiałemu stołowi
 

ona
zakłada palmiarnię na tarasie
za fikcyjne małżeństwo z francuskim elegancikiem
jego włosy pachną przepaścią
długą drogą w dół
i nie ma ochoty mieć z nim nic wspólnego
no może poza przyszłością

ale to przecież nieważne
zawsze jest nieważne
i zawsze bez różnicy
z tym samym początkiem
środkiem i końcem

no więc
wije gniazdko jaskółeczka
na tarasie w parze z filiżanką
popija kawkę nad ranem ogląda świt
jak dobry film
powtarza sobie wciąż te same bzdurne ideologie w
rozmowach ze sobą
i szaroburym kotem
na kolanach
znowu zataczając kręgi
oczami za tą żółtą taksówką
wyjeżdżającą zza południa