NIE JESTEM KAZNODZIEJĄ NICOŚCI (wiersz)

Poza sztuką, kuchnią, kobietami i historią niewiele mamy.
Od pewnego wieku zaczynamy już tylko powtarzać

stare błędy. Ważna jest tęsknota, coś w rodzaju czarnej witaminy.
Obezwładnia, paraliżuje, niszczy, nie pozwala nic robić.

W starym mieszkaniu stoją pudła. Z moim pochówkiem
nie będzie żadnych problemów. Fajnie jest tak myśleć,

ale to nieprawda. Czuję przyspieszone bicie serca, przestaję
mieć wątpliwości. Stare obrazy nigdy nie umierają.

Tak więc mój czas ma swój rytm, niemożność wyrwania się
z kręgu własnych urojeń i obsesji. Przelotne opady źle rokują,

klimat się ociepla, ale nie w mojej wsi. Zaprzestanie rozmowy
prowadzi do rozwiązań siłowych. Ten rys mają wszyscy.