Emanuel von Swedenborg kończy pisanie "Drömboken"* (wiersz)

no i co Ci mam powiedzieć. I wobec utworu, który brzmi sam z siebie i wobec "przypisu". Mam tak z lekturami jak z ludżmi. Mówią mi "dzień dobry", albo wymownie patrzą. a ja wiem, że skądś-gdzieś mi świtało, witaliśmy się i mi śwista to... i Przypomnieć sobie trzeba. I w sumie, ma to dobre strony, bo po pierwszym zakłopotaniu (zwłaszcza, że jakoś dziwnie się czuję, nie kojarząc kogoś, tak jakbym był już nie wiem KIM, jaką osobą, czy OSOBISTOŚCIĄ, chociaż nikim, poza po prostu byciem osobliwym -czasami!- nie jestem.) można każdą stronę i literę kontemplować, czytać jakby naturalnie, pierwotnie. I kontentować się odkryciem. Dopiero potem następuje przypominanie sobie, nawiązywanie. To lubię, chociaż bywa uciążliwe. Na dzisiaj, już wiem, ze sobie muszę zrobić otworek na półce ze Swedenborga (moje miasto, Czeladź, na podstawie starych legend pozostałych po Potopie szwedzkim, Szwecją zwą. Więc Jam Szwed...). Dziennik snów sobie weźmiemy pod rękę, by łapać coś, gdy po nocnej zmianie w pracy zakiwa mną sen. Potem pewnie sobie... pomnę... i przy-... cósik...
A wiersz Twój. Już wolę nic nie mówić, bo usłyszę, ze się tworzy koteria "ja tobie klikam, ty mnie). Że się nie tworzy wiadomo, ze mi się podoba powyższe (i wiersz i nawiązanie do lektury)? No, co ja poradzę?
a że komentarz nie zabrzmiał specjalnie mądrze? cóż... jestem w pociągu ... do pracy ... Pozdrawiam... ode mnie i laptopa, o imieniu Zygmunt (on się nie wypiera nawiązań do gostka, któremu tylko wyparcie wyszło...)