Język (wiersz)

Jestem pustym przedsionkiem, w którym przesadzają

za mnie wszystkie przecinki, potykam się o nie.

W kieszeniach trzymam ręce, ten gest przypomina

akt stwarzania i wyjścia,

koniec świata pociąga krajobraz do góry.

Kroki w ciemnym mieście,

to sznureczki rządzone

przez Apokalipsę.

Głoski jednak nie szarpią promieniem i chmurą
jak strunami od harfy, często je nakrywam,
gdy zbierają się w kole rozpalając kropkę.

Język płynie za wszystkie

drzwi: wejścia i wyjścia.