Literatura

Smutek i imię (wiersz)

Patryk Nadolny


Mój język jest niedźwiedziem brunatnym, ogrodem w astmie
popołudniu, wieczorną i obślizgłą rybą.
Każdy krok w pojedynkę nie zajdzie daleko, za nogi łapie gwiazdy,
chwyta się poprzednich, które szybciej wypadną za spoconą burtę.

Niewiarygodnie, że smutek ze sobą wytrzyma, nie podejmie się próby
spisywania listów od gnijących dłoni. On to jeszcze jest chłopcem
przed kopcącą lampką - smutkom prędko wypadną obłoki i gwiazdy,
moja szczęka jest pustym lękiem i przedsionkiem.

Z kropel deszczu ułożę ruchomy testament, ścięte włosy
są mapą - czas już jest nadpsuty, więc nie złapie się ręką
za obydwie nogi. Komary kąsają sekundy, a księżyc poda kocią łapę.
Jestem tylko huśtawką - (epizodem chłopca, wyrytego imienia dłonią na powietrzu),
której łuki zakreśla sporadycznie pamięć.

 


Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
kamil
kamil 1 maja 2012, 14:36
Jest historia. Nie boisz się o niej pisać, to fajnie. Nie boisz się też dobierać słów i skojarzeń, to jeszcze lepiej. Świadomość słowa natomiast wątła. Widać, że nie kontrolujesz życia pewnych słów, nie widzisz środowiska, w jakie je włożyłeś.

Będę czytał dalej z ciekawością.
przysłano: 29 kwietnia 2012 (historia)

Inne teksty autora

Głód
Patryk Nadolny
Czterowers o głodzie
Patryk Nadolny
***
Patryk Nadolny
Odejścia
Patryk Nadolny
Gołębie *(pantum)
Patryk Nadolny
Wiersz
Patryk Nadolny
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca