Tożsamość powietrza (II) (wiersz)

Piwonie w pokoju medytowały w kobiecie,

niemiłosiernie wczytanej w powietrze.

Można liczyć, że w końcu kolejna sekunda okaże się błędem,

z którym lustra odejdą po ciemku. Ludzie w miastach

nie odchodzą w niepamięć poniżej poziomu morza, kiedy w każdej

sekundzie zamyka się wszechświat. Pamięć jest sprawą wspinaczki

na jutro.

Gdy poniedziałki wspinają się długo do wtorku.

Poranek - królicza łapka krzyżuje powietrze z domieszką prawdy niegodnej

już politowania. Kiedyś czas mógł jednak się pomylić i nie jest tak daleko

jak może to się wydawać, a teraz stoi pod którymś domem z papierosem.

Wszystko ma swoją wyporność. Stąd na szczęście zostają mi ręce i nogi,

a ono samo raczkuje od progu do progu. Nie schodzimy poniżej możliwych

szacunków, wywietrzonych pamięcią obliczeń i liczb. Symbol minus

nieskończoności jest w dalszym ciągu nieprzełamaną granicą. Próbujmy.

Zegarki maszerują na północ po śmierć.