Jacques-Louis David (wiersz)

Prosząc o przebaczenie swoją ojczyznę,

nie stajemy się ojcami narodu,

zanurzamy się tylko głębiej

w łonie naszych pokoleń,

straciliwszy już nadzieję,

by ujrzeć światło dnia.

Ale oto błysk odnowy

i szansa dla potępionych.

Wznosiliśmy o nią modły naszymi tchórzliwymi srecami.

Zagubieni w tej nowej otchłani,

piekle wolości, łatwo zgubić drogę.

Niektórzy padają na twarz, omdleni absolutem naszych słabości.

Giną jeszcze raz,

patrząc w szeroko otwarte, zwierzęce oczy

swoich karmicieli.

Zgwałceni nekrofile, na pożodze własnych czasów.

Mam nadzieję, że starczyło im zmysłu estetyki,

by zachwycić się, ostatni raz,

tak pięknym widokiem,

jak stryczek z własnej pępowiny.

Lecz kim ja jestem, stojący nie dość na uboczu?

Tchórzem największym,

błagającym co nowych oprawców o litość,

dając możliwość spojrzenia im na siebie oczami,

których nie dane zwierzętom.