Jestem (wiersz)
Wojciech Giedrys
Kobieta, kobieta, kobieta i cała przestrzeń, kobieta i mężczyzna, rodzeństwo, rodzice, kobieta i cały świat.
Bardzo kobiecy tekst.
Jestem
Nie potrafię siebie powiedzieć
miałam matkę szorstką
jak suche jabłko
ojca który zarost swój na talerzu
podawał na obiad
opowiadał o wojnie
kilka opowieści o mazowieckich
babach skurczonych od światła
na ścianie narysował
baby pruskie i powtarzał matce
zimnej jak kamień
że ma takie same piersi
moim braciom
którzy zmarli na szkorbut
na swojej skórze rysowałam wiosnę
później delikatnie każdemu do
ust przykładałam przegub
i pili z moich żył
mój mąż kilka razy mnie uderzył
mam szorstkie dłonie od płynu do naczyń
kilka razy próbował mnie ciosać jak kamień
gołymi dłońmi
stał się rzeźbiarzem
moje dziecko
w sklepieniach moich ud krzykiem
rozerwało kawałek skóry
a rozstępy stały się średniowiecznymi
arkadami zwiedzanymi przez japońskich
turystów
Nie potrafię siebie powiedzieć
miałam matkę szorstką
jak suche jabłko
ojca który zarost swój na talerzu
podawał na obiad
opowiadał o wojnie
kilka opowieści o mazowieckich
babach skurczonych od światła
na ścianie narysował
baby pruskie i powtarzał matce
zimnej jak kamień
że ma takie same piersi
moim braciom
którzy zmarli na szkorbut
na swojej skórze rysowałam wiosnę
później delikatnie każdemu do
ust przykładałam przegub
i pili z moich żył
mój mąż kilka razy mnie uderzył
mam szorstkie dłonie od płynu do naczyń
kilka razy próbował mnie ciosać jak kamień
gołymi dłońmi
stał się rzeźbiarzem
moje dziecko
w sklepieniach moich ud krzykiem
rozerwało kawałek skóry
a rozstępy stały się średniowiecznymi
arkadami zwiedzanymi przez japońskich
turystów
dobry
16 głosów
przysłano:
7 marca 2001
Zaloguj się Nie masz konta? Zarejestruj się