bieszczadzka jesień (wiersz)

myśli często usiewa wierszami

zapachem jodeł szeptem strumieni

ciszą w szumiących bukach

mgły o świcie dymią

złotem błyska w liściach

krzewy drzewa brązem dojrzewają

na zboczach jarzębin rózańce

zieleń dotyka obłoków

wiatr ku zielonym połoninom

łemkowskie sady zarosły wspomnieniem

bieszczadzkie anioły modlą sie cicho

cerkwi dzwon echo niesie

te góry dla tesknoty wymyślone

wiecznych powrotów modlitwa

są we mnie zielone garby Bieszczad

mogą się przyśnić

nawet przy

otwartych oczach