efekt cieplarniany (wiersz)

Wchodzimy na siebie jak zwierzęta, potem spadamy

na podłogę i leżymy na niej w ciszy, słodyczach i porno,

przypominającym radziecką kinematografię o lotach

w kosmos. Czy może być coś bardziej wzruszającego?

Odkąd odwołałem rezerwację w kolejce do zbawienia,

wszystko jest na swoim miejscu. Każda szklanka pasuje

do mojej dłoni; wino, które piję, jest tym winem, które

chcę pić i kosztuje tyle, ile mogę za nie zapłacić.

Turystyka i masturbacja – dwa główne objawy depresji –

ustępują nam coraz więcej miejsca na zabawę pod lekkim

przymusem wolnego czasu. Lato nie ustępuje. Chodliwe

kociaki i modne cizie z telefonicznego bestiarium także.

Kiedyś przynosiłem im w zębach bukiety kwiatów

związanych szarfą z napisem „ostatnie pożegnanie”, teraz

zbieram okruchy z łóżka i wysypuję na parapet. Patrzą

na to, zjadają, po czym odchodzą. Nie marnuje się nic.