Przenikanie cieni (wiersz)

trafiam na trudne słowo w ustach obcego

język brzmi jak uzasadnienie do wyroku

albo corrigenda do życia płynącego obok

stan ducha niczym wody Narwi przy ujściu

ze słowiańską domieszką języka sąsiadów

gra współbrzmień dialektycznych sporów

o pradawne znaczenie słowa – korzenie

starych rodów przeplecione nową historią

w której giną najbardziej pamiętliwe swary

koniugacja czynności dokonanej o zmroku

(***)

po zmroku w dolinie siadają mgły gęste jak pierwszy sen

poranne powietrze barwi aromatyczna woń igliwia

przedzieram się przez lepkie pułapki – sieci

cisza jak gąbka w której grzęźnie nawet mój oddech

z twarzy zdejmuję warstwę mumii-stycznego zwoju

przedzieram się i wyrywam członki niczym ptak skrzydła

spięte wilgocią uwięzione w oplotach rzęsistych pajęczyn

i zmiana – zima...