Obopólna niechęć bycia (wiersz)

Na złość jemu udawała, że śpi,

patykowata smarkula z kucykami,

ojciec przedłużał zakrapiane chwile

w nieskończoność.

Wracali  nocnym, trząsł jak grzechotką,

a potem ciągnął ją, niósł, klął,…. nie udawaj .

Wolałby pić dalej, nie myśleć, upaść,

nie zostawiał.

Zwinięta w kłębek, zawsze czujna  

podglądała przez przymknięte powieki.

Nie potrafił być ojcem,

niósł jej dzieciństwo jak balast.

Chuda, lekka, brudna, niewidzialna  

modliła się by szybko urosnąć,

wyhaftować biały tiul w srebrne stokrotki

odpłynąć w przedostatnie marzenie

bycia  kochaną.