Ostatni odcień rudego (wiersz)

Joanna. Szminka

Zaklinowana Szminka pomiędzy deskami stolika,

Coral red pozostawiony na szklance drinka, kiedy

Joanna odchyla ciało do tyłu. Zastyga w myślach

– na parkiecie matryca powiela odcienie spoconych karków

i bioder kołyszących się w cudze biodra. Ktoś wchodzi

w jej światło, zaklinając rozporek, liczy na szybką jazdę

poza tę smutną knajpę.

(O co biega z każdym odcieniem? Z krwią zastygłą

w jeszcze świeże strupy? O co chodzi z zardzewiałymi prętami,

o które się rozwalało nastoletnie nogi? Budynki do rozbiórki,

detektywi na tropie samotnych ludzi złączonych w niestałe figury,

kąty, chwile, odgłosy mokrej samotności. Stąd ucieczki, blizny

i obietnice: nigdy nie skończę na takim rumowisku!)

Ale już nie ma żadnej obietnicy, wszystkie gwiazdy spłynęły

w konsystencję szminki i dalej na wyśpiewane słowa:

Drina goni drin
Wyjebałeś całe cin cin
Jesteś taki już najebany skurwysyn

i dalej dopasowywanie kształtów, szarpanie materiału,

który z policzków lepiej ugości pasmo rudej geometrii,

który z palców prześlizgnie się przez guziczek igrający

z pulsującą fakturą deski. Tędy podróżuje skurwysyn,

wąską strużką cieknącą z plamy rozlanego okocimia.

i dalej, kiedy potwierdza jak pięknie było, że stolik

opływa jakąś dobrą chwilą…Joanna zakrywa blizny

i tańczy do ostatnich słów piosenki:

powiedz mi kurwa po co

Najebanemu piękne miasto nocą

Lepiej. Popraw strup Szminki.