Lekarstwo na miejską alergię (wiersz)

Moje ty nieobjęte szczęście - mówił dziadek,

babcia odpowiadała tajemniczym uśmiechem

na całusa w puszysty policzek.

Nie znałam sposobu, by zmieścić się

na jej kolanach.

Drewniany dom z werandą  wypełniony  rzeźbami,

budziły odgłosy tartacznej piły, kukułka spóźniona

milkła za szybko, gubiłam się od świtu

na pobliskich wrzosowiskach, znajdowałam

z koszykiem pełnym mniszka.

Króliki czekały na codzienną porcję przysmaków.

W ogrodzie królowały dalie, smacznie wyglądały

jak lody truskawkowe podane na olbrzymich liściach,

a pyszne drożdżówki to prawie rytuał,

wycieczka na targ kończyła się w piekarni.

Nikt nie myślał chude jest piękne,

szczęście było puszyste i nieobjęte.