z pustych dziupli wypisanych kałamarzy (wiersz)

marząc o lądach
rejsach w nieznane
jeszcze żyję

czy na bezludnych wyspach
olewanych tropikalnym deszczem
w oddechu godnym kalahari
zachowam resztki gliny

podziwiając cipolągi natury
zakwitłe w białe noce
pijackiej zwidy

na pustym stole
tylko sterta makulatury
rozszczepione poetyzowanie

i tylko jedna kochanka
ot tak na dobranoc
wypełni rolę

publika
szklanego ekranu
złuda w realnym omamie

i nie mam już kół ratunkowych
nie mam siły przebicia

ze zranionym piórem
pozostaje mi śnić

łzy ronić nad tym
co jeszcze

krwawi