interpunkcja (wiersz)

wskazuję na siebie

fantastyczny eremityzm dopełnia się i przelewa

ciekniemy ściekami z ciekawym wyrazem głowy na twarzy

ich sieć się zacieśnia jakby w środku

ktoś wyjął korek

cokolwiek tam zniknie przepadnie

uczepiony zewnętrza

dramatycznie jak zwierzę nadpisuję się i odciskam

za rogiem ramię kiosku ktoś zamiata pomarańcze mimo że to dopiero luty

czuję jakbym miał tylko kołnierz

mrowienie w karku a reszta działa sama wzrok między wystawą a śniegiem

odgłosy ludzi trzaski zwierząt

chodnik pocięty w płyty

powietrze w płatach przeciska się przez moją

niebywałość

powolność

procesów które dzieją się na poziomie wnętrza musi być niepojęta

wystarczy tam wejść jak w chodnik przez ścięcia kawałki

punkt siedzenia zależy od punktu oka

punkt przycisku?

przetacza się po mnie kosmos

duże słowo podskakuje za okiem