Hipochondria i inne stawonogi (wiersz)

Milczę niepostrzeżenie i znienacka

Sama sobie omdlewam w rauszu myśli

Które wietrzą we mnie dziurę z każdym świtem

A ja martwo zalepiam je co dnia jak dziecko

Chińskim miodem i wątłą ideą

Chciałabym określić się systemem zero-jedynkowym

Tobie też myli się gwiazda z kawałkiem spadającego z nieba kamienia

I wszystkie kontynenty na których Ciebie nie było

Zrobię tak jak każdego popołudnia

Ocierając pot drzemiącej nadziei

Dłonią zamknę oczy mojej Niepewności

Zabandażuję moją dyndającą szyję

Tylko jak poradzę sobie z chrupotaniem w kościach

Bo gdy wstaję i podnoszę z podłogi

Moje wymiętolone nieporadności

Stawiam odważnie nogę i wychylam do przodu

Wydeptane zagnieżdżenie w obojczyku

To cóż mogę zrobić

Wystawię misę z wodą i obmyję się ze swojej naiwności

Ufam jej

I przekornie ziarnko po ziarnku

Zachłannie ignorując swoje roztrzęsienie

Kładę znów głowę na moim Spokoju

I oddzielam znów cuda od roztropności

Przesiewam swoje sentymenty

Starannie nasączając jeden po drugim

Swoją nostalgią

Przykładam zimne płatki niepewności na powieki i na skronie

Świat mi matowieje

Miewam też bóle głowy