Sonet o zlocie Wywroty (wiersz)

Ze zlotu przywiózłszy ciałko wymęczone,

ocieram łzami nasiąkłe powieki.

Nim znów was ujrzę miną całe wieki

- na poprawę humoru pacnę dla was sonet!

Za wszystkie pomysły wasze poronione,

za „Niebieskość”, ognisko i za piwka rzeki

bez takich ludzi świat byłby kaleki,

choć żeście mi całkiem zużyli przeponę!

Estel szybkę zjadła (nie było talerzy),

Ewa nadal nie wie, gdzie Ostrzeszów leży,

dziabnęłam Cugla w cycka koślawym paluchem.

Gdy to wszystko wspominam ryjek mi się szczerzy,

lecz powiedzcie sami: czy ktoś nam uwierzy,

żeśmy na tym zlocie pacnęli rzeżuchę?