Z dworca aż do końca (wiersz)

Nigdy nie bylo zimniej

na zewnątrz i cieplej w środku.

Długa droga przed nami, ale i tak

bliżej do piekła niż do dna butelki.

Wreszcie szansa by osiągnąć coś innego

niż kolejny poziom wkurwienia.

Jest po ludzku zwyczajnie: ból w sercu,

ogien w żyłach, uśmiech na twarzy.

Nawyki wyniesione z cienia kamienic

każą skoczyć przez okno i biec pod prąd,

choćby w stronę swiatła, ale czas

pewniej niż pięści powybijał zęby.

Siedzimy. Coś na nas czeka.

Póki my jedziemy.