Maria (wiersz)

"Usta Twe Mario są takie namiętne
Takie mięsiste i twórcze
Gdy patrzę na nie z miłości aż więdnę
I szarpią rozkoszy mnie skurcze,
Wargi rozpięte od ucha do ucha
Dyndając rozkosznie pod nosem
Sprawiają, że w żyłach gotuje się jucha i kipi, jak pasza w silosie
Lecz jeszcze bardziej od Twoich ust ja kocham Mario Twój…

Oczy Twe Mario są takie zmysłowe
I zbieżne jak szprychy w rowerze
Przejrzyste jak Bałtyk, czerwone jak Morze
Głębokie jak dziury na serze
Ma miłość do Twych oczodołów tak wielka
Jak byk, co się pasie pod płotem
Z miłości ja do nich se sznytów nadziergam
I żyły se przetnę brzeszczotem…
Więc spójrz proszę na mnie bo chwycę za nóż, i wezmę nadziergam i już

Włosy Twe Mario jak snopy na rżysku
Tak żółte, jak żółtko, co w jaju
I możesz mnie Mario wytrzaskać po pysku:
Masz włosy jak Ewa – ta z raju
Na kosy Twych włosów mi nie brak ochoty
(wszak Boga Miłości jam uczniem)
I konam z tęsknoty, by snopów Twych sploty ukochać – nie ważne, że sztuczne…
I wszystko masz piękne, lecz niech broni Bóg, popatrzeć w kierunku Twych nóg…

Bo nogi Twe Mario są krzywe jak beczka
Gdy staniesz na baczność, to luka
jest taka, że może przejść przez nią wycieczka
i walec, i Nowa Huta
I chociaż blask włosów i ust Twych maliny,
choć serce me kwili i szlocha
To za ze właśnie rapciaste kończyny
ja wcale Cię Mario nie kocham…

Rodziców to sprawa, żeś taka koślawa
Żeś wcześniak – ja za to ich winię.
No nie mogli zaczekać?
Nie, oni musieli oddać Cię przed terminem…"

>sł. J. Maan | muz. J. Maan<

Dzięki Mithril :D