odwiedziny (wiersz)

Kolega zastawia stół. Zostawia bałagan,

ale wreszcie ktoś tu był. Podobno sobą

nawzajem można żyć tylko do czasu ślubu

albo wyczerpania światła. Później żyjesz wstecz.

Telefon Kolegi dzwoni. Nieproszony

wybiera numer, który najtrudniej zapamiętać.

Za oknem też dzwonią, lecz odkąd nie wierzę

w „nie wiem”, nie wypada pytać o

kościół. W kraju, gdzie rolnicy modlą się o śmierć

krowy sąsiada, lepiej nie zadawać pytań.

Wysłuchanie odpowiedzi bywa niewygodne

jak udzielanie błogosławieństwa przez teściową,

która ciągle nazywa mnie imieniem byłej

ukochanego (jakby w mieszkaniu mało było cieni!).

Kolega wyjechał, więc wróci i trzeba kupić

nowe szklanki, zegar wybijający pobudki,

odkurzacz z funkcją piorącą i nowe zasłony

(życie już poukładało się w najlepszym z możliwych

porządków).