Droga do (wiersz)

Krople deszczu na przedniej szybie samochodu

jak piegi na Twoich plecach,

zniekształcają obraz.

Pamiętasz, wtedy też padało.

Róg Floriańskiej i Tomasza.

Czarny parasol, przemoknięte szpilki

i cześć, które miało oznaczać żegnaj.

Ale to było zanim stworzyłam pierwsze galaktyki,

paznokciem na twoich ramionach.

Dziś,

ręka na plastikowym drążku zastyga.

Nie uruchomię wycieraczek,.

Policzę krople,

jeśli dojadę.