otchłań (wiersz)

otchłań (wiersz)Anna Dobrowolska

Jersienny poranek budzi nadzieję

w sercach spowitych pajęczyną zmian.

Nadchodzi czas refleksyjnego chlodu

zanurzonego w żółtejn otchłani czasu.

Zbliża się świąteczna biel

-ceremonia gorących uczuć,

bal pozbawiony masek czasu...



- jersienny...jakiż to?
- w sercach spowitych pajęczyną zmian...pajęczyny raczej mogą udusić zmiany.
- chlodu...a cóż to "chlud" ?
- zanurzonego w żółtejn otchłani czasu...uff, żółtnej?

Napisane niechlujnie, do tego dopełniaczówki.
Czytaj tekst nim wstawisz.

przepraszam za literówki:)) taka jesienna refleksja, nie "Nobel"-mam nadzieję na brak dopełniaczówki...:L))

Anno, może zacznij od pisania o czymś? Łatwiej jest, jeśli ma się określony konkretny temat. Powyższym tekstem nie zaciekawisz czytelnika.

dziękuję za uwagi:)) życzę miłego twórczego dnia:))

Anno dodam do wyczerpującej w sumie wypowiedzi Ir oś od siebie. Otóż Ir ma rację, że źle dobrałaś porównania. To wszystko w wierszu jest sprzeczne, no chyba... chyba, że tak chciałaś, że chciałaś zakwestionować zmiany, to że są dobre, to, że święta są gorące. Jeśli to miała być ironia to hmm.. tak. Mnie osobiście dopełniaczówki tu nie przeszkadzają, to szczegół.