CESARZ (wiersz)

                                                                                         dla Arka R. Skowrona

dym z cygara wokół

to jego myśli -

na ogół spuszczamy w dół

dziecko w koszyku.

białe pantofle na środku rynku -

wszystko co wypowiedział należy oderwać

od umęczonego szałwią ciała

- amfibia pływająca w rozsądku pieciolatka

zbierzmy obłąkanych

tych którzy piją drinka do połowy

filmu -

cesarz myśli o posterunku jak

o obszarze zakreślonym cyrklem

ten dym wokół

to jego myśli -

wyrwane z kontekstu

jak gniazdka ze ściany

tymczasem tłum podjada okruchy

i ziemniaki z ogniska

nad brzegiem morza

Pani Celina świeci

zebrane muszelki

podskakują na piersiach]

przy każdym kroku bursztyn

który może porównać z sutkami

tego samego koloru

Jej abstrakcyjna pamięć

szeroka jak plaża

poruszana chłodnym wiatrem

zapada się wgłąb

(nie chciałem tego napisać

ale śnią się sterty ciał -

zgromadzenie niewinnych?)

cesarz - widzi świat rozstrzaskany

i zmięty - przy czym patrzy

na kaplicę na wzwód nasturcji

skórki od cytryn i pełną cebulę

zagubiony w piaskownicy

w czapce z daszkiem na której

łódka odrywa się od brzegu -

to też on

tymczasem tłum

z odległości pięciu kroków przypomina makulaturę.

na wezwanie cesarza

wyciągają go spod ziemi

przynoszą w chusteczce w butonierce

jest piękny pomimo brudu zza paznokci

Robert Lowell

Pani Celina

goli się na łyso

i już pod postacią roweru

ucieka z miasta

wezwany przypomina czasy wielkiego maratonu

ale nie tego oczekiwał cesarz

w porze obiadowej odejmują Robertowi

jedną rękę

- dla poprawy humoru podają ją na stół

w półmisku z krabami i wędzoną szynką

jego pomnik stoi w przedsionku

hotelu nomadów

- tam pierwszy raz

odgrywa się koncert

z nowego zapisu nut cesarza

a pierwsze skrzypce

to zarzynana w kącie biała sarna

Pani Celina - rower

obserwuje rozmiękczony sopel

kapiący na zieloną ważkę

tymczasem tłum rozmyśla

jak na rozkaz cesarza

wstrzymać ocean - który obmywa

jego stopy podczas porannych spacerów

w segregatorze

Robert którego zasypano w soli

składa prośby zapisane na

ostatniej ręce

którą to wysyła cesarzowi

przez posłańca - Żyda

odurzony szałwią - podczas halucynacji

odczuwa prawdziwą tęsknotę

która doprowadzi do zapisania

lektury obowiązkowej pt. "Nikt nie wyjdzie stąd

żywy chyba że w chlebaku"

tymczasem Robert Lowell

okalecza się na wiele sposobów -

wykłuwa sobie oczy paznokciem odrastającym

na dużym palcu u stopy

- bezręki i ślepy -

w noc udręki

odnajduje w sobie talent tenora

straż na obrzeżach miasta

wyszywając makatki

do jęków melorecytuje

w kolejce śpiących

Pani Celina opala rurkę

i siodełko

przecież cesarz mógłby siedzieć

i siedem lat

i siedem lat siebie powielać

jak Pani Celina

w kolejce po tymianek za-kle-pu-ję

sobie miejsce i ucieka na dobre w siku?

"nasi dowódcy mają prawo

i obowiązek - wobec tej szmaty -

bronić kraju na skraju"

"oprócz konfidentów i felietonistów

oprócz tamy i maszynki

w popiół dzieci! w popiół!"

"kiedyś gdy Robert Lowell

pisał wiersze - ostatecznie miał

do tego prawo - i wstałem o poranku..."

"dla takich jak Arkadiusz

R. Skowron - tymi wypchać miasto"

Celinka całuj

namiętnie jak

po bliznach

wielkie - zbliża się - jest w kształcie muszli

bez dźwięku na krawędziach

Pani Celina jako pięcioletnia dziewczynka -

mówi, że książek nie odda nigdy

i tłumaczy nam słowo nigdy - tzn. nie jutro i nie wczoraj

Kelnerzy mają stare białe ramiona

centymetr oparzonej skóry

wisi nad łokciem -

to nas rozprasza

cesarz