Epoka Snu (wiersz)

Wyklął mnie język letniego świata, jakiś ciężar

runął na ziemię, ciało traw liźnięte sennym cieniem.

To, co odległe, bije mocniej,

im dalej, tym większe drżenie oplata kości.

W Epoce Snu sadzimy zapałki, rozległe gałęzie,

zagałęzione ręce... Mogłabym przysiąc, że skruszyło się niebo

­­– z parkowego wzgórza podglądana lucyferaza. Płoną aleje,

płoną ścieżki, którymi przeszliśmy, wino i wódka,

wystający ze stawu pieniek.

Wszystko, co odległe, nie pełza dłużej w kącie,

podnoszą się dywany, poszarpane kartki.

Punkty topione mapą ciemności.

http://youtu.be/GEE-OmYvRM0