wielki teatr życia... (wiersz)

teatr mnie nigdy nie zachwycal

muzyki fanem zawsze byłam

ona otwiera mnie na siebie

nie twierdzę że czuję

jak w niebie

ale w mej duszy coś się dzieje

że cała płonę drżę i śmieję

i estetycznie nasiąknięta

czuję się w środku prawie święta

lecz teatr życia...

ten przyznam cicho

jest przeciekawy

choć często licho

z niejednej sceny się wynurza

i wtedy grzmi wieje

jest burza

każda figura chce być ważna

choć w różnym stopniu jest odważna

dramaty wiodą prym tu przedni

sceny miłosne lub ludzie wredni...

na scenie życia teatru wielkiego

jest większość aktorów

widzów ni jednego(?)

a może jednak

dwóch trzech uchowało

obserwując teatr...

stąd oklasków mało