nic już nie mów... (wiersz)

"twierdzisz często i namiętnie
(uprzedzenia wymiatając)
żeś przyjaciel mi życzliwy...

do tych wyznań się skłaniając
wzajemnością opatrzona
z sercrm w dloni i też w mowie
wyznaję swoje rozterki

niech mi przyjaciel podpowie
skąd się bierze mój niedosyt
w pomarańczach i...
błękitach

ty patrzysz na mnie zdziwiony
twierdząc
że ja w zabobony wierzę...

przyjacjelu
ja myslałam
że wzajemnie
z racji duszy...

podchodzisz do mnie znienacka
i przytulasz...

głaz się kruszy
a z nim wszystkie me rozterki...


na błękicie fojerwerki
a powietrze aromatem
pomarańczy nasiąknęło

przyjacielu
nic już nie mów

serce za mnie już pojęło"


bŁożesztymój.........................byki popraw

Warto też pochwalić za mądrą treść, a nie błędów się czepiać