Zamknięcie (wiersz)

nie wiem. jeszcze nie wiem.
wrócę z kawą

I tu ujmujesz, podoba mi się metafora okna na życie. Dobrze byłoby, gdyby ludzie nie pluli na owe okna, choć mają to w naturze, gdy kogoś darzą niechęcią, czasem zasłużoną...

"przecieram okno na życie

każdego dnia bardziej zaplute od przeciwnej strony
jak świat zamknięty w monitorze

zdejmuję (...) jak z krzyża
wymiętoszone dniem ubrania
(...) wstydliwa jest nagość połamanych [(czymś)] kości
więc składam je w ofierze

nasze (...) pocałunki nie pachną
ledwie muśnięt[e] miętą lecz całuj mnie

(...) nie chcę być sama
lepsza niż nas dwoje w zwięzłym być
albo nie być razem"

raz przedobrzasz dopowiedzeniem.........................innym razem, zad w krzakach

daruję sobie gwiazdkowanie, bo to bez sensu.
moim nieskromnym zdaniem to jest szkic dopiero. za to z zadatkiem na bardzo ciekawy tekst.

Zawsze rozpoznasz świeżynkę :)

Mithril ma rację. Postaraj się stosować umiar i unikaj zbytnich dopowiedzeń. Doceń inteligencję czytelnika. Okno na życie, okno na świat- metafora dosyć popularna i oklepana, chociaż tu ładnie ją ujmujesz. W sumie więc się broni.

Coś ci mój głos zaszkodził, a zawsze stawiam szczere oceny, i tak jak w danym momencie czuję, raz pod wozem, raz na wozie; doceni ten, kto upadł w tłumie gawiedzi.

Nie obwiniaj się, nie nada, to moje głosy mi szkodzą ;)

Razi mnie to przyzwolenie na zgorzkniałe pocałunki.....ale to dobrze o to chodzi :)

Nie powinny szkodzić Twoje głosy! Czasem naskrobiesz coś, co nie jest do końca przemyślane, a czasem zachwycasz formą i pomysłem, nikt nie powinien oceniać drugich na zasadzie zawiści, sama tego nie czynię. Nie przepadam za Tobą, bo bywasz wobec innych niemiła, ale wstawiam Ci bardzo dobry za twórczość, i na to doprawdy zasługujesz. :-)