Gniot o pozłacanym szczurku (wiersz)

Pewien szczurek młody pałace odwiedził,

bogato tu, lśniąco-trochę się posiedzi.

Zrzucił z siebie gówno, włożył kaftan lśniący,

zerknął w swe odbicie - będę władającym.

Żwawo zrobił obrót, znów zerknął na siebie

gra wszystko, w porządku.- Smród czuję od siebie?

Otworzył złotą klamką swe najdroższe wrota,

spojrzał, nie do wiary ! szlachetnych biedota?

Czym prędzej się schował, zatrzęsły się wrota.

Znów mnie nie chce słuchać - mych braci hołota!.

Siedzi cicho w kącie ,ręce wzniósł do nieba

nie dla mnie luksusy - uciekać by trzeba.

Tak to" biedny " szczurek, musiał się pogodzić,

trzeba innym braciom  troszeczkę dogodzić .

Morał wysnuj szczurku, obejdż się bez szoku,

nie ozłacaj futra,twe miejsce w rynsztoku.