niedługo przecież zakwitną kasztany... (wiersz)

świat ciepłym tchnieniem życie budzi

barwami kwiatów wkoło wystrojony

ptaki koncertem nieprzerwanym

na różne głosy popisy dają

i gdyby wierzyć starym przysłowiom

(a że empatia rozwinięta(?))

miłośc powinna zacząć zmysły głaskać

pora narodzin jest przecież natchnięta

lecz większość dziwnie osowiała

(czyżby zmęczeniem wiosny dotknięta)

wyrzuca z siebie gorzkie  myśli

i tutaj rzecz jest nie-pojęta...

a ja stęskniona uroku miłości

(a że empatia rozwinięta(?))

wspólczucie raczej dla innych odczuwam

żal mi biedaków

(empatia zwichnięta(?))

i myślę sobie

co się porobiło

gdzie naturalny porządek rzeczy

wiosna to przecież narodziny życia

to czas miłości...(!)

czy mówię od rzeczy