Literatura

mobilni umierają na niby (wiersz)

Kuba Nowakowski

zmieściliśmy się pod kreską i tylko na buty kapie nam krew

spadający przyjaciele wróżą z wosku kapiącego ze skrzydeł

szybką śmierć bo ośmielili się wierzyć że już wolno wybierać

nie tylko smak musztardy ale drogę do szczęścia i czas pochówku

 

polska ma paszczę i oblicze

 

pierwsza szkli się benzoesanami wszechdopełniającą kurwą i lamentem do bozi

że nie kocha że zostawiła że niebo zabiła deskami

zgrzyta paszcza na oblicze jasne jak obrus w przedwojennym domu

na którym chleb cicho dziękował kłosom i jękowi młyna

łamany z chrzęstem musiał czasem wystarczyć i wystarczał

zanurzany w nocnych rozmowach i porannych błogosławieństwach

 

paszcza wymienia z obliczem znak pokoju tylko kiedy grzmi na wschodzie

jak żreć życie wieszczone w reklamach kiedy śmierć pali pieniądze w koksownikach

i tak na obliczu paszczy mienią się wniebowpatrzenia i bojowe rumieńce

choć pięści za plecami

ściskają białą flagę


dobry 8 głosów
1 osoba ma ten tekst w ulubionych
Tylko zarejestrowani użytkownicy mogą komentować i oceniać teksty
Zaloguj się Nie masz konta?   Zarejestruj się
Mithril
Mithril 9 kwietnia 2014, 21:14
trochę jakby za gęsto - złapałem się na tym, że czytam (tylko czytam)...
Kuba Nowakowski
Kuba Nowakowski 9 kwietnia 2014, 21:42
tematyka śliska... liczę się z tym, że mogłem nie dać rady
Mithril
Mithril 10 kwietnia 2014, 09:22
kwalitatywność każdego dnia, momentów na celebrowanie "przenżycia" lub
"żytożycia", aby utrzymać choćby pozorną chronologię i nie zgłupieć od
marzeń, które stoją w miejscu, gdy czas przeprowadza nieustające reformy
z każdym dniem, coraz szybciej...

"zmieściliśmy się pod kreską i tylko na buty kapie nam krew

spadający przyjaciele wróżą z wosku kapiącego ze skrzydeł
szybką śmierć bo ośmielili się wierzyć że już wolno wybierać
nie tylko smak musztardy ale drogę do szczęścia i czas pochówku
polska ma paszczę i oblicze - pierwsza szkli się benzoesanami
wszechdopełniającą kurwą i lamentem do bozi że nie kocha że
zostawiła że niebo zabiła deskami

zgrzyta paszcza na jasne [oblicze] jak obrus w przedwojennym
domu na którym chleb cicho dziękował kłosom i jękowi młyna
łamany z chrzęstem musiał czasem wystarczyć i wystarczał
zanurzany w nocnych rozmowach i porannych błogosławieństwach
paszcza

wymienia z obliczem znak pokoju tylko kiedy grzmi na wschodzie
jak żreć życie wieszczone w reklamach kiedy śmierć pali pieniądze
w koksownikach i tak na obliczu paszczy mienią się wniebowpatrzenia
i bojowe rumieńce choć pięści za plecami
ściskają białą flagę"
bossanova
bossanova 10 kwietnia 2014, 13:40
Zgadzam się z Mithrilem, tekst bardzo dobry, soczysty, nasycony, ale zanadto urodzajny. Klęska urodzaju, można rzec ;)
przysłano: 9 kwietnia 2014 (historia)

Inne teksty autora

greciszek
Kuba Nowakowski
po wołanie
Kuba Nowakowski
ciemno
Kuba Nowakowski
akeda 2018
Kuba Nowakowski
ekstradycja stacha palucha
Kuba Nowakowski
niewzruszony
Kuba Nowakowski
więcej tekstów »

Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką prywatności.
Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce.

Zgłoś obraźliwą treść

Uzasadnij swoje zgłoszenie.

wpisz wiadomość

współpraca