Pinokio (wiersz)

Majster strugając Pinokia,

uśmiechał się i życzył wszystkim dobrze.

Na początku kukła, nie tylko była z drewna

ale też miała drewniany rozum i serce.

Chęcią pajacyka było zostać chłopcem.

Wylewał on łzy drewniane.

Lecz nawet wróżka została niewzruszona.

Lecz była jednak nadzieja.

Pinokio został obdarzony cząstką miłości Dżepetta.

 Zasłużył się w końcu nie jednym.

W nagrodę, dobra czarodziejka spełniła jego marzenie.

Zawsze jest iskierka nadziei.

Co los poskąpi, może jeszcze zwrócić.