Dwa światy (wiersz)

Choć, uciekniemy do własnych światów,

w przestrzenie jedne, wspólne nazwane,

gdzie raj to ogród Ew i Adamów,

i drzewa ciągle majowym sadem.

A może mrozy tam będą wieczne,

i śniegi zimne jak duchy białe,

niżej więc zejdę, a będąc w piekle,

w kotłach dla marzeń ogień rozpalę.

Cień berberysu, kawałek chleba,

jutrzenka srebrna znów się powtórzy,

na Złotej Górze słowa nie trzeba,

kąpią się w wierszach swawolne muzy.

Bóg będzie z nami, wszak on stareńki,

i ponoć umie wybaczyć wszystko

nam też wybaczy, wszak my nie pierwsi,

którzy wyznali po ludzku miłość.