O człowieku (wiersz)

nie śledzę toczących się rozmów
unikam słów
bo choć słyszysz mnie człowieku, nie wiesz skąd wzięły się kwiatuszki
skąd to drżenie serca
bo jest w każdym z nas tajemnica
są słowa których się nie wypowie, bo nie można ich stracić, bo w nich jest nadzieja
i choć okopać trzeba swą twierdzę, pobudować wieżę niedosięgłą
nic to
ten trud ma sens

jest też strach przy tym
bo te myśli są sacrum
nie da się je opisać definicjami
niektórzy starają się do nich dotrzeć w ciszy i samotności
inni odnajdują je szybko, gdy poczują chłód śmierci

uświadomienie jest możliwe, gdyś obdarty ze skóry i brudu egzystencji
gdyś jest bardziej odsłonięty, niż nagi nawet

bardzo wierzę w człowieka, może za bardzo
bardzo wierzę, że istnieje między nami jedność, tam właśnie bardzo głęboko
a dzielą nas tylko sprawy świata, z którym walczymy, który nas różnicuje

i radośniej patrzę na wrogów, bo ta jedność nastanie, a przynajmniej jest możliwa

nie śledzę więc toczących się rozmów, unikam słów tych najważniejszych
i wierzę w człowieka
każdego