bruk fortepianu (wiersz)

nie mam już żadnej kontroli

czarny ponad bielą klawiszy

rozrzucam dźwięki w siwe włosy

jak ostatni grosz z czapki kloszarda

niosę opowieści swoich czasów

zamieniając ciepłą wodę z kranu

by kapała jak ból istnienia

gdy historia nad podziw łaskawa

wspólnota drutów kolczastych

nie pozwala wejść ani wyjść

jak w domu bez klamek

opuszczonym przez personel

ostatnim azylu dla nikogo

a jednak się boję

mimo że strach podrożał

gdy spowszedniała miłość

zabraliśmy sobie przestrzeń

wciskając pod powieki poprawność

zostaną po nas wielkie budowle

i miliony dróg by uciec przed sobą

przyjdą nomadzi zasiedlając schody

a my wrócimy przez morze czerwone

na ostatnią pustynię pozbawieni cudu