runęła oaza spokoju (wiersz)

tamtego wieczoru zbudziłeś je
czekały uśpione pod skórą
wypełzły z kryjówki 

stoisz nad przepaścią
jeden krok, może dwa
strach 

krawat odbiera powietrze
niebo opuściło się 
o kilka łez

lecąc w dół uświadamiasz sobie
że sam tego chciałeś
runęła oaza spokoju

ona została wśród ruin
wciąż trzymając w dłoniach
potłuczoną ramkę z twoim zdjęciem

kawałki wspomnień
spływają czerwienią
na kostkę lodu

to jej serce

Przemek Trenk