świat... (wiersz)

jest tak egoistycznie w siebie zapatrzony
zaangażowany
gdzie nie spojrzę 
świat

w lesie
kinie
knajpie

on mnie nawozi
sobą mnie użyźnia

ciągle mu mało
wciąż łaknący wiedzy 
o sobie

pragnący komplementów

ten mój za oknem
ma kilka tatuaży
papierosa w ustach

szkocką w dłoni

niekiedy bywa krwią poplamiony
czasem rozbawiony
i całkowicie niezrozumiały 

staje przeciw mnie 
w wojnie o moją duszę

staje przeciw sobie 

nie dostrzega moich 
o nim myśli

nocami wychodzi przez balkon
wraca nad ranem jak dziwka
kładzie się obok

mój świat

w którym wędrówka 
jest mi świątynią

szukanie - znalezieniem

olśnienie duszy - religią

idąc, nie potykamy się o góry
lecz o malutkie kamienie

Przemek Trenk