u schyłku dnia (wiersz)

już późno nastała jesień
skrada się na przedmieściach
 w pobliskim stawie woda mętna

spojrzenia spod powiek w amoku 
blisko sklepu 
w dłoni jak kamień zielony
butelka prawie pusta
jak słowa w ich ustach

na drzewie liść drzemie 
szary blask cienie 
zmierzcha ma się do snu

życie marne biedne ale wieczne
słowa na pożegnanie bez nadmiaru życzeń
co ma być to będzie
obyś wrócił po kolędzie

smutny obraz za szkłem 
w kieliszku w kilku kroplach

na dnie zamykam rozdział
zanurzam palec sumuje kilka dat

kreski wyryte w futrynie 
już czas
zakręcam krótkim łykiem 
marszczę w grymasie twarz

jutro nie nadejdzie 
kilka zmian w życiorysie 

tęsknoty po kieszeniach monet brak
w oknie stróż straszy noc

urywa się film znikł prysł jak wyprysk 
budzę się w ramionach
blisko tylko ciebie być