jeździec, makara i moksza (wiersz)

uczę się jak osuszać ze zbędnych adresów pamięć

z zalegających na dnie zdrewniałych imion i dat

pozostały jeszcze nie do końca wysłane listy

otwarte koperty z okolicznościowymi znaczkami

zamiast nauczać spycham z końca języka szeleszczące dźwięki

na co dzień tak się dotyka nowych wrażeń w oczekiwaniu na chwilę

gdy zastyga mozaika słów i niemal niewidoczne w szarówce kręgi

na wodzie rozpoczyna się diwali