Sukienka Czarnej Madonny (wiersz)

Zaproszę najprzedniejszych złotników z łąki.

Wezmą szczerozłoty wrotycz i nawłoć o najwyższej próbie.

Bursztynowe groszki wystąpią jako reliefy lilijek.

Wysmukłe dziewanny zakotwiczą to w gotyku

wieżyczkami, po których pinaklach zstępuje błękit.

Zapachniało, jakby niespodziewanie zagościli święci,

a widać tylko wszędobylskie pszczoły i trzmiele.

Hej, jubilerze łąkowy, już czas inkrustować. Masz

cykorię, wykę ptasią i żmijowce, świetne na szmaragdy.

Dorzuć rubinowe głogi i skruszony jantar przytulii.

W masę perłową zamienisz opuszczone muszelki.

Jarzębina, jakby wzięta z rafy, nada się na koral.

Gdy maki dodadzą po płatku, będzie więcej rubinów,

byle z nich nie otrząsnąć diamentowej rosy.

Jeszcze srebrna brosza z żywej jaskółki

przypiętej do nieba.

Ot, łąkowa sukienka, na inną mnie nie stać.