Ziarenko (wiersz)

nie znało pieszczot klepsydry

za to radziło sobie świetnie na bezkresnej plaży

już Abraham znał jego wartość

na miarę człowieka i gwiazdy

łagodna bryza wygładzała krawędzie

słońce lubiło się przeglądać w zwierciadełkach wielkości łebka od szpilki

ziarenko odpowiadało tęczowymi refleksami

słuchając jak morze gwarzy z niebem

najciekawsze były podróże na łapie stopie albo w dziecięcym wiaderku

wtedy dawało się zrozumieć co Bóg miał na myśli

ziarenko nie przewidziało zachłanności

w ciele małża czuło się jak persona non grata

perłopław nie ustawał w wysiłkach

otaczał intruza aragonitem i konchioliną warstwa po warstwie

zamurowane w owalnym grobie nie słyszało nawet

szumu morza

ta perła przypomina

łzę i rozsypie się by uwolnić
ziarenko