może to i prawda że z wiekiem gnuśnieje mi Się (wiersz)

ale nie przepadam za zmianą położeń wiesz sama
jakoś lubię odczekać aż pierwsza szarża szaleństw ujdzie 
w tłok dając czas na papierosa

to co zwróci wiatr jest jak powiew a ściślej wdech
może niekoniecznie świeży ale przynajmniej wtedy dorównuję 
swojej metryce mimo że moje portrety nadal jak u doriana 
ale to była tylko opowieść wilde'a a ja lubię

ujmować w wersy i ciebie w ramionach tęskniąc
jakiegoś constans mimo że niekoniecznie ścisłe nauki 
były moją mocną stroną ale naciskać cię mocno i owszem
lubię z prawej i lewej flanki umiłowanie wojennych powieści 

musi gdzieś mieć ujście

chociaż w tej jednej chwili
chcę być nad tobą 
choć wiem jak lubisz 

urozmaicenia

jednak tylko tak mogę oburącz sprawdzić
czy przypadkiem w okolicach łopatek
nie rosną ci skrzydła 

by ująć mocniej

niczym dżokej końskie gardło 
z nadmiarem przesady mogę też 
podnosić cię i układać niech i nawiązaniem 

do religijnego podniesienia

niech i do ofiary 
która ma się spełnić
by potem zamiast ite missa est
sformować z naszych dłoni dwie pięści

i wykształcić z dwóch korpusów
ofiarny krzyż albo jakikolwiek inny 
symbol który w końcu

trzeba będzie
udźwignąć
mówiąc sobie do siebie

wstań i chodź ja wtedy zaczynam 
widzieć że spływa mi z oka
błoto bo przecież łzy 

zastawione w lombardzie 
z nadzieją na aureolę
z odrętwiałymi na spusty niepoliczone
powiekami

z których jedna przymrużona w sacrum
a drugą to wiadomo 
profanacja 

obok sadzawki siloe
usiłuję się doczekać
wzruszeń choćby tylko 

powierzchownych