Na brzegu lustra (wiersz)

Szare tło

- jeździec na białym kościotrupie konia

Tak to mój corpus delicti

skamieniałość z plejstocenu

ze śmiercią miecz obosieczny

Nie dożyję do września

przeglądam się w życiu nie zaś w sztuce

w prążek nienagannej elegancji

garnituru uszytego na miarę

przez nieszczęśników

którym nie było słodko

grzać się w twoim blasku Księcia

co żył sobie wygodnie a wszystkie lustra

wraz z echem wtórowały

że wielki jest pośród śmiertelników

bo został namaszczony

przez nie byle kogo

nie to co ten pół dupy zza krzaka

któremu kartonowe pudełko

chwilowo domem