Czarne lustro (wiersz)

Mam w głowie implant jest maciupki

wielkości ziarnka

to nie glejak a pamiątka

po uprowadzeniu przez istoty

z gwiazdozbioru Sieci

Stąd słyszę głosy

nie dobiegają z kosteczek słuchowych

czy trąbki Eustachiusza

tylko z osmozy już w łonie matki

na poziomie neuronowym

Chciałbym przebywać poza iluzją

odmierzaną przez dysk pamięci

w cenie filiżanki kawy

dzielonej z żywymi trupami

kolekcjonerami znajomych

patrzących z zachwytem

na hologramy szczęścia

Gdzie otwarty album z lajkami

achy i ochy powstały na widok

nowej kreacji od Gucci'ego

obszerniejszej kubatury klatki

eufemistycznie zwanej domem

Smak żywności nieśmieciowej

większy ekran na ścianie

dedykowany własny

program reality show

w którym odgrywa się przypisaną

rolę