stosy (wiersz)

patyki udają wieczność

ułożone pod bluźniercą

czekają ognia jak deszczu

wracamy do mroków

z których nigdy nie wyszliśmy

spalimy innych i tych samych

szukając w snopach iskier 

potwierdzenia własnej prawości

z popiołów urodzą się nowi dzicy

zamienieni miejscami

będziemy nimi sprzed feniksa

bez szansy na odrodzenie