podeptany (wiersz)

 ludzie depczą człowieka 
dusi go życie

droga kamienna 

na czole ciężkie krople

płytki oddech

idzie i płacze zdeptany przechodzień

stuka do drzwi nikt nie otwiera 
nikt nie go lubi

nie wygląda nie czeka

pisze na murach  
na listy nikt nie odpowiada 

złość w nim nie gości 

pcha kamień ciężki i wszystkie ciężary świata
pochyla czoła przed tymi co żyli

wielcy i mali

zlicza dni brakuje palców
wyrywa kartki z kalendarza 
taki los każdemu się zdarza
zdążyć przed światem
zdążyć przed samym sobą