Jasny wiatr (wiersz)

światło.
Piszę o wartości ciszy,
obrzeżu łagodnych dusz,
grafitowych myślach.

Ogrzane blaskiem ulicy 
jak beczka z ogniem, malowana
czerwoną twarzą.

Kiedy zapuka burza, zabarykaduje
duszę i nic nie zobaczy, aż nadejdzie
cisza. Nie będzie żadnej pozostałości.

Oddychanie zanika, widzę światło przez
wodę. Aniołów śpiewających o łożu śmierci.
Jeden ostatni sen, więc nie jest tak źle.

Będę żyć coraz jaśniejszym wiatrem,
w artystycznej autentyczności, moją
indywidualną wolnością umysłu, po
napełnieniu duszy ciszą.