dekadencja prowincjonalna (wiersz)

w szklance pływa cały nadmiar

barwnych opowieści z wybrzeża

coraz więcej piękna w pięknie

miłość nadstawia nienawiści

drugi pośladek

a były bokser nie dał rady

dziewięciu milimetrom

odpływa rzeką od kochanki

wraz z siniakami z jej twarzy

jestem stary od zawsze

nosem wciągam tylko zapachy

ci młodzi są starsi ode mnie

zmieli ich młynek potrzeb

miasto jest znowu szare

jakby wróciła komuna

sepia  kruszy się w popiół

tamta dziewczyna umrze przed świtem

jak motyl zamknięty w żarówce

wyjdzie stąd o własnych siłach

przez resztę życia czując brud w ustach

nie martw się mała nie ty pierwsza

przyszły mąż i tak będzie

spijał słodycz z pyszczka

jak jerzyk nie dotykając ziemi